Ο Δημήτρης Δραγατάκης πρωτοπάτησε στο δρόμο της μακρόχρονης καριέρας του στη μουσική σε νεαρή ηλικία στην Ήπειρο όταν άρχισε να μαθαίνει βιολί και αργότερα συνέχισε τις σπουδές του στην Αθήνα στο Εθνικό Ωδείο. Η μουσική ήταν και παρέμεινε η κύρια εστίασή του στη ζωή και αυτό το πάθος του έδωσε όλες τις σημαντικές αποφάσεις του, από την παιδική του ηλικία, όταν κατασκεύαζε και έπαιζε ένα βιολί με φύλλα καλαμποκιού μέχρι την περίοδο είκοσι ενός ετών που έπαιζε βιόλα για την Εθνική Λυρική Σκηνή, μέχρι τη σύνθεση του Κουαρτέτο εγχόρδων αρ. 7, ένα κομμάτι που κρατούσε στα χέρια του ώρες πριν πεθάνει. Ο ήχος των εγχόρδων ήταν το ιδανικό όχημα για τον Δημήτρη Δραγατάκη να εκφράσει τις σκέψεις του και τα κουαρτέτα εγχόρδων του είναι η πιο ολοκληρωμένη συλλογή μουσικών έργων του. Αν και άρχισε να γράφει μουσική τακτικά μόλις την τέταρτη δεκαετία της ζωής του, το μυαλό του Δραγατάκη ήταν πάντα συνθέτης. Το να αναφέρεται στον εαυτό του ως «μηρυκαστικό ον» εξηγεί κατά κάποιο τρόπο το καθυστερημένο ξεκίνημά του. Συγκέντρωσε γνώσεις και εμπειρίες, εικόνες και λέξεις ανίκανες να εκφραστούν ή να περιγραφούν, και μνήμες αρκετές για να γεμίσουν μια άλλη ζωή, και όλα αυτά χύθηκαν στις συνθέσεις του.